De donkere kamer van
Damokles
Lofrede
Ik heb met veel plezier ‘De donkere kamer van Damokles’ gelezen. De manier
van schrijven vond ik heel erg aansprekend en interessant. Ook was er genoeg
spanning en afwisseling om je geboeid te houden. Het verhaal van Osewoudt sprak
me echt aan. Als klein jongetje stond hij al alleen in de wereld. Zijn moeder
was krankzinnig geworden, en zijn vader vermoord door zijn moeder. Hij gaat dan
bij zijn oom wonen. Ook daar heeft hij geen perfect leven. wat me wel
tegenstond aan het boek was dat het het heel erg langzaam op bouwt wat betreft
spanning. Dat had wel sneller mogen gaan.
Later in het boek blijkt dat de moeder van Osewoudt bij de zoon van de
drogist was gaan wonen, die Henri verraden had. Osewoudt speelde na dit te
weten te komen eigen rechter en vermoordde zijn moeder. Dit is een sterk
element in het boek die de opvattingen van Osewoudt over goed en kwaad
aangeeft. Osewoudt is dus bereid om te doen wat volgens hem goed is. het kwaad
is volgens hem gerepresenteerd in de duitsers.
Illusie en werkelijkheid spelen een grote rol in het boek. zo is de vraag
in het boek of Dorbeck, de dubbelganger van Osewoudt, wel echt bestaat of dat
hij juist een fantasie is van Osewoudt. Alles wijst uiteindelijk erop dat
Dorbeck niet bestaat. Toch weet je het niet zeker. Een voorbeeld: Osewoudt had
een foto gemaakt van hem en Dorbeck in een spiegel. Maar aan het einde van het
boek wanneer hij de foto ontwikkelt om bewijs te leveren dat Dorbeck bestaat, staat
Dorbeck niet op de foto. Osewoudt ziet Dorbeck als zijn ‘gelukte ik’ en ziet
zichzelf als een mislukking.
De Donkere kamer van Damokles is zeker een aanrader aan iedereen.
